anafandon

Name:
Location: Αθήνα, Greece

Αναζήτησα το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου (όπως εγώ το φαντάζομαι) και το βρήκα στο blog! So simple! Αυτά! Δεν χρειάζονται περισσότερα...

Sunday, May 07, 2006

Θα σε περιμένουμε στις 6…

Η Σοφία δεν φανταζόταν ποτέ πως θα της συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ήταν πάντα προσεκτική. Παρόλο που στον έρωτα τα έδινε όλα. Τώρα όμως; Ήρθε η ολοκλήρωση κι έδεσε. Σαν το γλυκό του κουταλιού. Με μια ψυχούλα να σπαρταράει μέσα της. Ο κύριος Κώστας της είπε να κάνει υπομονή. Κι εμείς κάτσαμε 4 μερόνυχτα μαζί της να της αλλάξουμε γνώμη.
Εκείνη όμως δεν ήθελε να περιμένει. Σκούπισε τα δάκρυά της, πήρε μια βαθιά ανάσα, ούτε που θυμόταν αν είχε σβήσει το θερμοσίφωνα κι άρχισε να τρέχει. Έξι ορόφους κατέβηκε με τα πόδια. Για το ασανσέρ ούτε λόγος. Μπορεί η «τύχη» όπως έλεγε να το ‘φερνε από μόνη της να σκοντάψει. 72 σκαλιά πότε ένα-ένα και πότε δυο-δυο τα κατέβηκε και δεν σκόνταψε. Κι ας είχε φορέσει τα ψηλά τακούνια που δεν την βόλευαν.
Δεν ήθελε να το κάνει από μόνη της. Ήθελε την τύχη να γίνει έρμαιο των πράξεών της. Ήθελε να αποποιηθεί των ευθυνών της. Και πώς να μην το θέλει; Ήταν μόλις 19 χρονών. Οι γονείς της σκοτώθηκαν σε τροχαίο θα ‘ταν δεν θα ‘ταν 6 χρονών. Μεγάλωσε στην αγκαλιά των παππούδων της. Αν μάθαινε κάτι τέτοιο η γιαγιά της θα πέθαινε. Θα πρόδιδε την εμπιστοσύνη που της είχαν δείξει.
Κι ο κόσμος; Τι θα έλεγε ο κόσμος; Θα έβλεπαν τη Σοφούλα και θα άλλαζαν δρόμο. Πουτάνα θα την ανέβαζαν, πόρνη θα την κατέβαζαν στα στόματά τους. Θα της είχαν βγάλει και παρατσούκλι: «Σοφ-πορν» Ποια; Η Σοφούλα! Που ήταν πάντα το καλό παιδί. Που έκανε περήφανο όλο το χωριό με τα 19 και τα 20 που έπαιρνε στο σχολείο. Αυτή που όταν πέρασε στο πανεπιστήμιο έστησαν τρικούβερτο γλέντι στην αυλή του κυρ Αντρέα με κλαρίνα και βιολιά.
Τώρα πια είχαν όλα τελειώσει. Αυτή, 2 μηνών έγκυος κι ο Βασίλης, αυτός ο αλήτης που σηκώθηκε κι έφυγε ένα πρωί χωρίς να πει τίποτα σε κανένα, καλοπερνάει με τα λεφτά του πατέρα του στη Γερμανία. Ναι, θα το ‘κανε, ήταν η μόνη λύση, Το ‘χε αποφασίσει. Δεν ήθελε να ακούσει κανένα. Ούτε το Γιώργο, το Κώστα, τη Μαρία! Ούτε καν τη Δώρα που ήταν η καλύτερή της φίλη, που μεγάλωσαν μαζί στην ίδια γειτονιά! Ήταν η μόνη λύση…
3 χρόνια μετά κι ακόμα την ψάχνουμε ανάμεσά μας. Ξέρουμε πως κάποια μέρα θα ξαναγυρίσει. Θα ’ρθει πάλι κοντά μας! Θα ξανακτυπήσει το κουδούνι κι η τρελλοκερκυραία θα μας φέρει κουμκουάτ να πιούμε στα καλύτερα που έρχονται. Να γελάσουμε με τα αστεία της και να μείνουμε μέχρι τις 5-6 το πρωί να δούμε παρέα τον ήλιο που ανατέλλει… μια συνήθεια που τόσο της άρεσε...
Καλό ταξίδι Σοφία
Κοίταξε να βάλεις το κόκκινο μπουφάν που ναι χοντρό μην κρυώσεις! και να θυμάσαι πως θα σε περιμένουμε στις 6 στο «Δια ταύτα» για καφέ…
from Mike S.