Είναι ακόμη… βαριά;

Έστω εκ παραδρομής, με αντανακλαστικά Ραν Ταν Πλαν και αφού επήλθε η λύτρωσις και η εθνική Ελλάδος έκανε τη νίκη απέναντι στη Μάλτα και τώρα θα ηρεμήσει το έθνος και θα υποδεχθεί μετά Βαΐων και κλάδων την εθνική ομάδα, μετά τα χίλια μύρια που της έσουρε εν μέσω παραθύρων για τον δήθεν …«διασυρμό», εμένα η απορία μου καρφώθηκε στο –λέμε τώρα- φτωχό κλαπς κλαπς μυαλό και τη διατυπώνω αμέσως…
Μήπως η πραγματική αιτία της ήττας της 24ης Μαρτίου, ήταν ο τσολιάς ο οποίος έμεινε άστεγος (βλέπε φυλάκιο) από τους γνωστούς - άγνωστους (όπου γνωστοί - άγνωστοι βλέπε φοιτητές - αστυνομικοί) ; Ε πώς να μείνει βαριά η πούτσα του τσολιά αφού του το κάψατε το ρημάδι; Άσε που αν το 2004 ήταν βαριά, τώρα θα είναι ασήκωτη οπότε λογικό οι παίκτες να μην μπορούν να κινηθούν στο γήπεδο! Επήλθε η κόπωσις!

Μία σου και μία μου…

Πολλές φορές δεν χρειάζεται να πεις και πολλά. Απλά βλέπεις τα γεγονότα. Και σκέφτεσαι πως αυτή η μέρα γράφεται από αυτή τη στιγμή στην ιστορία. Συνήθως μέσα από αυτό το βήμα που λέγεται blog, αποφεύγω να σχολιάζω ειδήσεις. Το κάνω σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Μόνο που όσο κι αν προσπάθησα να βρω έστω κάποιες λέξεις να περιγράψω τη συγκεκριμένη φωτογραφία, βρήκα την ελληνική γλώσσα μπροστά της φτωχική.
Η κατεδάφιση του τοίχου της οδού Λήδρας αποτελούσε ένα σημείο κατατεθέν της Λευκωσίας. Απ’ αυτό το σημείο περάσαμε κάποτε βιαστικά όταν ήμασταν δημοτικό να δούμε το φαντάρο που στέκει και να νιώσουμε την ανάσα του εχθρού. Το επισκεφτήκαμε κι όταν ήμασταν γυμνάσιο και υπογράψαμε στο βιβλίο διαμαρτυρίας. Το φέραμε στο μυαλό μας συνειδητά πλέον όταν ήμασταν λύκειο και γράφαμε για κατοχή στα δεφτέρια των εκθέσεων. Το προσπεράσαμε αδιάφοροι όταν περπατούσαμε τη Λήδρας για ψώνια και θέλαμε να περπατήσουμε και την Ονασαγόρου ψάχνοντας για τζιν και μπλούζες. Νιώσαμε περίεργα γι’ αυτόν όταν φαντάροι πλέον υπηρετούσαμε μακριά από τα φυλάκια. Φέραμε τους φιλοξενούμενούς μας από το εξωτερικό να δούνε τη «μόνη μοιρασμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης»
Δεν είναι ένας τοίχος που χωρίζει δύο κοινότητες. Δεν περίμεναν να κατεδαφιστεί για να επικοινωνήσουν οι δύο πλευρές. Άλλωστε το έχουν κάνει με το άνοιγμα των συνόρων στο βαθμό που το επιτρέπει η κατοχή και ο τουρκικός στρατός. Όλοι το ξέραμε πως ο τοίχος δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τούβλα και τσιμέντο. Που θύμιζε την κατοχή. Και τώρα που κατεδαφίστηκε δεν ξέρουμε αν ήταν μια κίνηση εντυπωσιασμού ή καλής θέλησης από την κυβέρνηση όπως έλεγαν για τη γέφυρα που έκτισαν οι «απέναντι» και μετά την μετακίνησαν. Είναι σίγουρα μια κίνηση στο παιχνίδι «μία σου και μία μου» που δεν ξέρουμε μέχρι που θα φτάσει. Ελπίζουμε μόνο να ‘χει αίσιο τέλος.

Μια ...τεράστια λέξη ζητείται να λεχθεί *

Αγάπη … τι λέξη και αυτή! Πέντε γράμματα ενωμένα στην πιο μεγάλη λέξη. Μια λέξη που υπάρχει σε όλες τις γλώσσες μια λέξη που σημαίνει πολλά . Μια λέξη που την ακούς συνεχώς …
Τι θα πει σ’ αγαπώ; Να σε εμπιστεύομαι .. να είμαι εκεί να ζω για εσένα … εσύ όμως; Και αν το κάνεις αυτό τι διαχωρίζει την αγάπη από τη φιλία; Ένας αληθινός φίλος (ανεξαρτήτως φύλου) τα κάνει όλα αυτά… Βέβαια θα μου πεις είμαστε και στον αιώνα της σάρκας και του sex … όπου ο φίλος δεν κοιμάται μαζί σου (αν και δεν τον εμποδίζει και τίποτα να μην το κάνει …)
Γιατί όλοι λένε σ’ αγαπώ; Μα αν η αγάπη είναι κάτι το ιερό γιατί δεν υπάρχει σεβασμός ; θέλουμε να λεγόμαστε προοδευτικοί και να παντρευόμαστε αυτό που αγαπάμε και όχι από προξενιό … γι αυτό στους δέκα γάμους οι επτά καταλήγουν σε διαζύγιο…
Γιατί όλοι λένε σ’ αγαπώ τόσο εύκολα; εγώ δεν μπορώ… ίσως να μην έχω βρει τον άνθρωπο που θα αγαπήσω αλλά κι αν τον έχω βρει…γιατί πάλι δεν λέω σ’ αγαπώ; Γιατί;

* Το κείμενο έχει γράψει ένας φίλος με το παρωνύμιο terastios. Πάντως, θα ’θελα να του πω τη δική μου γνώμη αλλά με πρόλαβε ο Τόμσον «Η αγάπη έρχεται χωρίς ποτέ να τη δούμε, τη βλέπουμε μόνο όταν φεύγει» Θα περιμένω τα επόμενα!

ΦΩΤΟ-ΑΠΟΡΙΕΣ…

Αν πιστέψω την κινέζικη παροιμία πως μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις, αυτό το εισιτήριο για Θεσσαλονίκη που ακύρωσα και έσκισα σε χίλια κομματάκια, σε πόσες λέξεις αντιστοιχεί αν φωτογραφήσω ξεχωριστά κάθε κομμάτι;