Υποκρισία

Ο θάνατος του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς άφησε αδιάφορους τους Σέρβους. Ο άνθρωπος που χαρακτηρίστηκε εγκληματίας πολέμου και σύρθηκε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, με τις κατηγορίες της γενοκτονίας και των εγκλημάτων κατά τις ανθρωπότητας, έφυγε χωρίς να ακούσει τις κατηγορίες, χωρίς να ολοκληρωθεί το δικαστήριο που κατέληξε σε φιάσκο.
Τον άνθρωπο Σλόμπονταν έκριναν οι δικαστές, οι ισχυροί που θέλησαν να ορίσουν τον κόσμο με τα δικά τους κριτήρια. Είναι αυτοί, που έφτιαξαν ένα δικαστήριο να κρίνει τον άνθρωπο ως έκφραση του απόλυτου κακού χωρίς να του αναγνωριστούν πολιτικές αιτιολογήσεις. Κι αυτό, έγινε από αυτούς που δεν αντιμετώπισαν ούτε θα αντιμετωπίσουν ποτέ καμμία κατηγορία για σωρεία εγκλημάτων σε κανένα διεθνές δικαστήριο για τις πράξεις και τις αδικίες τους.
Γι αυτό και η δίκη δεν θα τελειώσει ποτέ. Γιατί ποτέ δεν καταδικάζει κανείς αυτόν που καταδικάστηκε με τα δικά τους «νόμιμα» μέσα. Γιατί το τέλος ενός δικαστηρίου που θα είχε την καταδίκη του Μιλόσεβιτς, θα ήταν η αρχή μιας καταδίκης πολλών από αυτών των δήθεν που υπέπεσαν σε παρόμοια εγκλήματα.
Γιατί ο κόσμος το ‘χε τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι, κατά την λαϊκή ρήση, πως η δίκη θα κρατούσε όσο χρειαστεί μέχρι ο ίδιος ή να ακολουθήσει την παράδοση της οικογενείας που τους θέλει αυτόχειρες (οι γονείς του αυτοκτόνησαν), ή να πεθάνει από φυσικό θάνατο. Μόνο που με αυτό τον τρόπο αποδεικνύεται η αδυναμία ενός δικαστηρίου που θέλει να λέγεται διεθνές.
Τον πολιτικό Μιλόσεβιτς αφήνουμε όλοι να τον κρίνει η Ιστορία. Θα αφήσουμε όμως να κρίνει η Ιστορία και αυτούς που υπέπεσαν στην παγίδα που οι ίδιοι έφτιαξαν: έκριναν έναν άνθρωπο χωρίς να κρίνουν τους ίδιους τους τους εαυτούς. Μόνο που δυστυχώς η υποκρισία δεν μπορεί να γίνει θεμιτό μέσο σε κανένα δικαστήριο.
from Mike S.