Περιμένοντας τον Ονήσιλο...

Οι διακοπές των γιορτών με βρίσκουν πάντα στον τόπο καταγωγής μου. Τα Χριστούγεννα στην Κύπρο έχουν μια γλύκα που ποτέ δεν κατάλαβα αλλά είναι μοναδικά. Το νησί είναι καταπράσινο και ο χειμώνας βαρύς, όσο χρειάζεται για να σου θυμίζει την εποχή που βρίσκεσαι.
Κι όμως κάτι λείπει. Το κλίμα γενικότερα είναι μελαγχολικό και ο χρόνος παγώνει τις στιγμές. Ζούσα ξανά στο ίδιο σκηνικό βλέποντας τους πολιτικούς να εύχονται για πολλοστή φορά το νέο έτος «να φέρει μια δίκαιη και βιώσιμη λύση για το κυπριακό» Μια φράση που την ακούσαμε τόσες φορές που δεν μας κάνει καμία αίσθηση πια. Σταμάτησε πια το ενδιαφέρον για την Κύπρο από τότε που έπαψαν οι ίδιοι οι άνθρωποι να ασχολούνται μαζί του σοβαρά.
Τίποτα δεν θυμίζει την προηγούμενη δεκαετία τότε που οι μαθητές διαδήλωναν στους δρόμους και έκαναν πορείες για την ελευθερία της πατρίδας τους. Τότε που έφτανε μονάχα ο ήχος της μηχανής για να διαμαρτυρηθούν οι μοτοσικλετιστές στην πορεία προς το οδόφραγμα της Δερύνειας. Τότε που δεν νοιάζονταν για τα τυχερά παιχνίδια των καζίνο στα κατεχόμενα και την κυριακάτικη βόλτα για ψάρι στην κατεχόμενη Κερύνεια.
Το μόνο σίγουρο είναι πως έπεσαν σε λήθαργο και οι περισσότεροι αδιαφορούν πλέον για το αν θα γίνει κάτι σχετικά με το κυπριακό. Γιατί βολεύτηκαν στις πλάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και περιμένουν από τους άλλους μια κίνηση καλής θέλησης αδιαφορώντας για το αν θα είναι υπέρ ή εναντίον τους. Απλά να γίνει κάτι. Βολεύτηκαν στις λίρες και στα ευρώ και τους απορρόφησαν τα μεγαλεπήβολα σχέδια του αρχιτέκτονα για τις μεζονέτες και τα τεράστια γκαράζ που θα φιλοξενούν τα BMW και τις Mercedes τους.
Ζούνε σε μια ουτοπία που τους προσφέρει τα καλά και συμφέροντα και περιμένουν από τους άλλους να γίνει κάτι. Γιατί οι ίδιοι φοβούνται να προχωρήσουν μπροστά και αυτό νιώθουν στην ουσία μέσα τους. Ξέρουν τι θα πει πόλεμος, κακουχίες. Ξέρουν πως είναι να χάνεις τα πάντα σε μια μέρα κι ακόμη πληρώνουν τις συνέπειες και ζητούν την ηρεμία τους. Φοβούνται μην πέσουν στα ίδια λάθη και σκοντάψουν. Μην χάσουν αυτά που έκτισαν με κόπο και πρέπει να το κάνουν απ’ την αρχή. Μην ζήσουν τα παιδιά τους αυτό που έζησαν οι ίδιοι.
Ο χρόνος όμως κυλάει πάντα εναντίον του ανθρώπου. Κι όσο περνάει ο καιρός η κατάσταση θα δυσκολεύει. Χρειάζονται επειγόντως την αφύπνιση που θα τους φέρει ξανά στο προσκήνιο την θέληση για ελευθερία στην Κύπρο.. Δεν μπορώ να γνωρίζω από πού θα έρθει η αφύπνιση. Ίσως από τους ίδιους ξεπερνώντας το φόβο της επανάληψης λαθών. Ίσως πάλι πρέπει αυτή τη φορά να ακούσουν τις μέλισσες που στέλνει ο Ονήσιλος –από το υπέροχο ποίημα του κύπριου ποιητή Παντελή Μηχανικού- για ακόμη μια φορά. Προτού να είναι αργά…

Δέκα χρόνια έστελλε τις μέλισσες του ο Ονήσιλος
να μας κεντρίσουν
να μας ξυπνήσουν
να μας φέρουν ένα μήνυμα

Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος
κι όλες ψοφήσανε απάνω στο παχύ μας δέρμα
χωρίς τίποτα να νιώσουμε.

Κι όταν το ποδοβολητό των βαρβάρων
έφτασε στη Σαλαμίνα
φρύαξε ο Ονήσιλος.
Άλλο δεν άντεξε.
Άρπαξε το καύκαλό του
και το θρυμμάτισε απάνω στο κεφάλι μου.

Παντελή Μηχανικού, Ονήσιλος