Εξομολόγηση

Τα περισσότερα posts, ελληνιστί δημοσιεύσεις, σ’ αυτό εδώ το blog προέρχονται κυρίως από συζητήσεις με τον περίγυρό μου ή και με διάφορους γνωστούς – άγνωστους αλλά και από πράγματα – καταστάσεις γενικότερα που βλέπω και μου είναι αδύνατο να μην τα σχολιάσω.
Το συγκεκριμένο post δεν προέρχεται από κάποια συζήτηση ούτε από κάτι που μου έκανε εντύπωση. Είναι η ανάγκη του γράφοντα να εξηγήσει γιατί δημιούργησε το blog αυτό, τους λόγους που γράφει και εν πάση περιπτώσει για ποιους γράφει. Ίσως να μην έχουν απασχολήσει κανένα όλα αυτά… ποτέ. Ίσως και να μην τους αφορούν. Αλλά προσωπικά έχω την ανάγκη να εξηγήσω κάποια πράγματα…
15 Μαΐου 2006 Είναι γύρω στις 21.00 βράδυ και κοιτάω τα email στον υπολογιστή. Από περιέργεια και μόνο κοιτάω και αυτό που έχω ως email σ΄ αυτό εδώ το blog. Ποτέ δεν πίστευα πως θα έπαιρνα email από κάποιον. Άλλωστε αυτοί που γνωρίζουν το ιστολόγιο είναι μετρημένοι στα δάκτυλά μου, αφού ο λόγος που δημιούργησα το ιστολόγιο είναι για να αποκτήσω κι εγώ κάποιο προσωπικό ημερολόγιο (ποτέ δεν ήμουν καλός σ’ αυτά) και να καταγράφω τις μύχιες σκέψεις μου.
Όσες φορές προσπάθησα να κρατήσω ημερολόγιο πάντα έψαχνα σε μπαούλα και κιτάπια όσα είχα γράψει γιατί πάντοτε τα έχανα! Η ιστορία με το blog είναι μια μοναδική ευκαιρία. Κι ας το διαβάζουν και 10 – 20 άνθρωποι. Έτσι κι αλλιώς αυτών η γνώμη με ενδιαφέρει. Αν γίνεις γνωστός και σε διαβάζουν περισσότεροι καλώς να έρθει. Αλλά σε μένα δεν πρόκειται να έρθει αφού για να γίνεις γνωστός blogger πρέπει να μπεις σε «κυκλώματα» ή να διαβάζεις κι άλλους για να σε διαβάζουν κι εγώ προτιμώ να διαβάζω μόνο αυτά που μου αρέσουν… Άλλωστε δεν είχα ποτέ τη φιλοδοξία να με διαβάζουν περισσότεροι από όσους με διαβάζουν σήμερα γιατί τότε θα περιμένουν συνέχεια καινούρια κείμενα από μένα κι εγώ προτιμώ να γράφω μόνο όποτε εγώ έχω κάτι να πω.
Για ποιους γράφω τότε; Κυρίως για μένα. Είναι τρόπος έκφρασης και τρόπος εξάσκησης στο γραπτό λόγο. Κι ακόμη γράφω γι αυτούς που τα γραπτά τους είναι τόσο καλά που τα δικά μου μοιάζουν σκουπίδια μπροστά τους αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να γίνουν γνωστοί. Γι’ αυτούς που τα γραπτά τους (μαζί με τα δικά μου) τα έφαγε η σκόνη και το γαμημένο ντουλάπι της γιαγιάς που όσο κι αν σε τρομάζει η πόρτα που ανοίγοντας την τρίζει, περισσότερο τρομάζεις απ’ τη σκόνη που μαζεύτηκε στα γραπτά σου. Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να σε τρώει με αργές κινήσεις η σκόνη. Η καταραμένη σκόνη. Που σου γίνεται καρκίνωμα γιατί όσο πιο πολύ τη διώχνεις, τόση πιο πολύ μαζεύεται.
Γράφω γι’ αυτούς που δεν κατάφεραν να εκδώσουν, να δημοσιεύσουν όχι γιατί δεν είχαν το ταλέντο αλλά γιατί απλά δεν έτυχε να τους συμβεί. Γι’ αυτούς που έψαχναν ιδανικά αλλά έμειναν με δανεικά γραπτά φτασμένων συγγραφέων. Ε ναι λοιπόν! Γράφω για όσους δεν διαβάστηκαν! Όχι, δεν τους ξέρω. Ούτε αυτοί με ξέρουν, ούτε καν με διαβάζουν. Απλώς τα γράφω γιατί ξέρω πως υπάρχουν καλύτεροι από μένα που πρέπει να τους διαβάσουν…
Γιατί εν τέλει σημασία δεν έχει αν τα γραπτά μένουν (scripta manent) αλλά ποιος τα διαβάζει…

Όσο για το περιεχόμενο του email που πραγματικά μου άλλαξε τον τρόπο που βλέπω κάποια πράγματα, σε ένα από τα επόμενα posts…