Aν(ν)άθεμά τα πάντα (everything)!

Ντεζαβού χωρίς Παπαρίζου! Κάπως έτσι μοιάζουν όλα τα τηλεοπτικά παράθυρα και οι στήλες των εφημερίδων που ασχολούνται με τη Eurovision. Μόνο που αυτή τη φορά το θέμα εμπλουτίστηκε με πιο πολλή σάλτσα κριτικής, λόγω του ότι αφενός ο 51ος διαγωνισμός τραγουδιού Eurovision διοργανώνεται στην Ελλάδα, που αυτό σε ευρώ κοστίζει 12 εκατομμύρια ευρώ σε έξοδα και 13 εκατομμύρια ευρώ σε έσοδα, σύμφωνα πάντα με τους προϋπολογισμούς της ΕΡΤ και αφετέρου, μια ελληνίδα «σταρ» μας έκανε τη χάρη να μας εκπροσωπήσει και πρέπει να της χρωστάμε και χάρη.
Είναι η Γιουροβίζιον ένα πανηγυράκι; Κάνει καλά η Ελλάδα που διοργανώνει ένα τέτοιο διαγωνισμό; Χαλάει το prestige (μην ξεχνάμε και τα ελληνικά μας!) της Ελλάδας διοργανώνοντας ένα πανηγυράκι; Ζούμε Αννα για να σ’ ακούμε; Τόσα καυτά ερωτήματα πως να τα απαντήσει ένας λαός; Πως να βγει από αυτά τα διλήμματα που ταλανίζουν την καθημερινότητα του ελληνα φορολογούμενου πολιτη; (ούτε ο Χίος δεν τα λέει με τέτοιο πάθος!) Μόνο μια λύση υπάρχει τελικά για να βγει ο ελλην από αυτά τα προβλήματα! Να κλείσει την τηλεόραση!
Είναι αλήθεια πως ο διαγωνισμός ποτέ δεν ήταν ένα πολιτιστικό γεγονός. Ηταν πάντα ένας αχταρμάς τραγουδιών από διάφορες χώρες που ζητούσαν μια βραδιά να συναντηθούν μεταξύ τους για να ενώσουν, όχι την κουλτούρα τους, αλλά τη διάθεσή τους να ξεδώσουν από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Αν και ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, αφέθηκε στην εποχή των φαστ φουντ και του αναλώσιμου τραγουδιού και κατέληξε σε ένα τηλεοπτικό show της μιας βραδιάς. Ο διαγωνισμός έχει όλα τα στοιχεία που περιέχει ένα τηλεοπτικό προϊόν, που μπορεί να τον καταστήσει δημοφιλή: εντυπωσιακά σκηνικά, τραγούδι συνοδευόμενο από τα απαραίτητα χορευτικά με έξυπνα τρικ, κόσμος που χειροκροτεί και επευφημεί τους τραγουδιστές.
Αλλά, παρ’ όλα αυτά, είναι αλήθεια πως ποτέ καμμιά χώρα δεν είδε το διαγωνισμό σαν πολιτιστικό γεγονός, αλλά σαν ένα τρόπο προβολής και διαφήμισης της χώρας τους. Πρόσφατο παράδειγμα η Τουρκία, η οποία εκμεταλλεύτηκε δεόντως το διαγωνισμό για να προβάλει τα αξιοθέατά της. Επίσπευσε ακόμα και τον Υπουργό Τουρισμού που ακολουθούσε την τότε εκπρόσωπο της Σερτάμπ, για να δείξει πόσο φιλόξενη είναι η Τουρκία και πως αξίζει να την επισκεπτούμε.
Στην Ελλάδα όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Κατηγορούμε ένα διαγωνισμό που αν μη τι άλλο θα μας ωφελήσει από τουριστικής πλευράς. Εξάλλου ότι προβάλλει την Ελλάδα θα πρέπει να μας χαροποιεί παρά να το απωθούμε. Γκρινιάζουμε για ακόμη μια φορά συγχέοντας τη Γιουροβίζιον με τον πολιτισμό και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Όπως ο, κατά τα άλλα πολύ καλός αρθρογράφος, Ι. Κ. Πρετεντέρης στο Βήμα της Κυριακής (25-26/03/2006), που κάνει λόγο για «αντιφατική και μπερδεμένη κοινωνία της απόλυτης απολαβής και της ελάχιστης προσπάθειας που πορεύεται υπεροπτική και ανασφαλής, ψοφοδεής και υπερφίαλη, βολεμένη και ατίθαση, πεπεισμένη ότι όλοι της χρωστούν αλλά αυτή δεν χρωστάει τίποτε και σε κανένα».
Δεν είναι όμως αυτή η πραγματικότητα της Ελλάδας, όσο κι αν θέλουν να την παρουσιάζουν μερικοί καλοθελητές. Ο Ελληνας ξέρει πως να συμπεριφερθεί σε ανάλογες περιπτώσεις, έχει καταλάβει προ πολλού τι εστί Γιουροβίζιον και πως δεν έχει καμμία σχέση με πολιτισμό και έχει μάθει πως η οποιαδήποτε σύγχυση πολιτισμού και εμπορευματοποίησης είναι που οδηγεί στη λάθος άποψη. Μπορεί να έπεσε απλά στο λήθαργο και να άφησε να τον παρασύρουν οι απόψεις των διάφορων καλοθελητών που έχουν τον τρόπο να τον κάνουν να αμφισβητεί το καθετί, ωστόσο σίγουρα οι αιφνίδιες αφυπνίσεις που κατά καιρούς υπεισέρχεται, αποδεικνύουν πως έχει το γνώθις αυτόν για τα διάφορα γεγονότα.
Εξάλλου, ίσως αυτές οι αντίθετες απόψεις και όλη αυτή η γκρίνια, από περιέργεια και μόνο, να τον κάνουν να τα παρακολουθεί γιατί δεν τον άφησαν να εκφράσει τη δική του άποψη. Λέτε τελικά η Βίσση νάναι προφήτης με τα λόγια του τραγουδιού; I’m still in love, with everything I hate…???
from Mike S.