Αυτό το κείμενο δεν έχει τίτλο! Δεν του χρειάζεται!

- Τρία ολόκληρα χρόνια σε περίμενα και συ ήρθες τώρα. Την πιο ακατάλληλη στιγμή. Τώρα που το χωριό έγινε χωριουδάκι. Τώρα που έκλεισα το παρελθόν σε χαρτοκιβώτια και σχοινί. Για να μπουν όλα μαζί στο χρονοντούλαπο. Μην τα ξεσκονίζεις. Δεν κάνει. Άστα να χουμε τη γλύκα της ανάμνησης.
- Δεν το άντεξα. Ήταν αυτό που μου έλειπε. Κι όμως δεν το άντεξα. Γιατί θα το ζήσω ξανά. Και ξανά. Και θα καταλήξει με μένα. Τίποτα όμως δεν ήταν το ίδιο. Γιατί το χω συνδέσει μαζί σου. Χωριό; Ποιο χωριό; Αυτή η μεγαλούπολη; Μα αυτοί κοιτούν ο ένας τον άλλον κάθε μέρα κι ούτε μια καλημέρα δεν ανταλλάζουν μεταξύ τους. Μάλλον επειδή είναι απ’ τον Θεό. Κι αυτοί είναι αλλόθρησκοι.
Φλυαρώ! Χωρίς όμως να ψάξω δικαιολογία. Δεν θα το κάνω. Απλά κάτι καινούριο αρχίζει για σένα. Θα ‘ρθει και για μένα. Το ξέρω. Ζήσε το πριν να σε προλάβουν οι άλλοι. Κι ας τους να λένε. Οι ουρανοί είναι για τους λίγους. Στο πρώτο σύννεφο περίμενε με φίλε…