Real life…

Αφήνεσαι πάλι να σε παρασύρει το κύμα και σε ξεβράζει πάλι στη στεριά. Νεκρό ή ζωντανό δεν έχει καμία σημασία. Η ουσία είναι να φύγεις. Χωρίς επιστροφή. Κι αν δεν τα καταφέρεις τουλάχιστον θα πεις πως προσπάθησες. Χωρίς να ψάξεις την Ιθάκη. Και γιατί να την ψάξεις; Και πως; Περπατώντας; Και που; Στην Εθνική Οδό; Είναι επικίνδυνα τα ταξίδια στις μέρες μας. Κι αν πάρεις συγκοινωνία; Πρέπει να βάλεις λέει προορισμό. Γιατί πρέπει να ξέρεις πάντα που πας; Κι αν δεν μου αρέσει εκεί που πάω;
Θα βρω τη δύναμη να φύγω. Θα βάψω σε χρώμα μελαγχολικό το είναι μου και ίσως κάποτε βρω το κουράγιο να το κάνω. Χωρίς αναστολές. Απλά θα περιμένω την ώρα που θα νιώσω έτοιμος. Και μετά θα φύγω. Κι άμα δεν έρθει εκείνη η ώρα; Κι αν δεν βρω τη δύναμη; Έστω! Θα βγω στο μπαλκόνι. Τι σκατά; Μια λέξη είναι. Μια λέξη με 5 γράμματα. Δεν μπορώ να τη φωνάξω; Φ-Ε-Υ-Γ-Ω!
Μετά απλά θα ξαναμπώ στο γκρίζο δωμάτιο κλείνοντας της κατάμουτρα την πόρτα. Θα κλείσω τις κουρτίνες και θα περιμένω την επόμενη μέρα γιατί εδώ ...είναι real life!