Η κατάλληλη στιγμή…

Πλησίαζε ήδη 02.30, ξημερώματα και κανείς δεν ήθελε να φύγει. Ούτε καν ο Γιώργος που ξύπναγε νωρίς για τη δουλειά. Είχαμε χάσει ήδη το μέτρημα απ’ τους καφέδες κι απ’ τα ποτά, ενώ ο Γιάννης κι ο Χρίστος μετρούσαν πάνω από δέκα τσιγάρα.
Η συζήτηση άναψε αυτή τη φορά για τα καλά. Συζητούσαμε πάντα περί ανέμων και υδάτων αλλά αυτή τη φορά είχαμε βρει θέμα συζήτησης. ¨Η μάλλον ξέραμε αλλά δεν μπορούσαμε να παραδεχθούμε το θέμα συζήτησης: Τις κακές μας συνήθειες που έχουμε πάντα το θράσος να τις καυχιόμαστε και να γελάμε με «τα κατορθώματά» μας.
Πρώτα ξεκίνησε ο Τάσος που μας εξηγούσε πόσο εύκολο ήταν τελικά να «βολέψουν» τη συμπεθέρα ως καθηγήτρια στο δημόσιο. Μετά ο Γιώργος θυμήθηκε πόσο καλά πέρασε στο στρατό εξαιτίας του θείου συνταγματάρχη. Όλοι είχαν κάτι να πουν. Μια ιστορία, ένα βόλεμα… Άλλωστε όπως ειπώθηκε επανειλημμένα «έλα μωρέ στην Ελλάδα ζούμε»
Άκουγα με προσοχή χωρίς να πω το παραμικρό. Ένιωσα αμήχανα γιατί ήθελα να σηκωθώ να φύγω. Δεν ξέρω γιατί, ίσως να ‘χα και γω μια τέτοια ιστορία να πω και δεν ήθελα να καυχηθώ για το ατόπημά μου, ή ίσως δεν ξέρω αν θα μου τύγχανε «ο θείος στο δημόσιο» να ήμουν το «προεπιλεγμένο από τη μοίρα πρόσωπο» όπως λέει κοροϊδευτικά ο Χρίστος. Πάντως, προτίμησα ν’ ασχοληθώ με το κινητό μου παρά να μιλήσω.
Η συζήτηση σκέφτηκα, ήταν μια κλασσική περίπτωση ανθρώπων που το θράσος τους δεν έχει όρια. Ωραιοποιούν τα ελαττώματά τους και δεν τους φτάνει μόνο αυτό, θέλουν να τα μοιραστούν και με άλλους. Δεν ξέρω (ή μάλλον δεν θέλω να ξέρω) αν τη συνήθεια αυτή την κάνουν λίγοι οι πολλοί, αλλά πάντως πρόκειται για ανθρώπους με έλλειψη παιδείας και σωστής συν-ανα(σ)τροφής.
Δεν μπορώ να ξέρω αν και η οικογένεια παίζει το ρόλο της σ’ αυτό, σίγουρα οι γονείς και το οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Δεν μπαίνω σε χωράφια ψυχολογίας, μου είναι και άγνωστα, ωστόσο οι άνθρωποι με τους οποίους ο καθένας συναναστρέφεται παίζει το ρόλο του και δημιουργεί αυτό το πλέγμα της συμπεριφοράς.
Κι αν όλα αυτά ακούγονται τετριμμένα, σημαίνει πως δεν έχουμε μάθει απ’ τα λάθη μας, δεν βρήκαμε ακόμη τον τρόπο που μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Γιατί αν το παράδειγμα με τη συμπεθέρα που βολεύτηκε στο δημόσιο δεν αποδεικνύει τα παραπάνω, τότε μάλλον πρέπει να ξανακλειστώ στο καβούκι μου.
Στο επανειδείν…