Όταν το αυτονόητο γίνεται ακατανόητο….

Η σημερινή ημέρα (1η Ιουνίου) αφιερώνεται στην Αμαλία. Έτσι την μάθαμε με το μικρό της όνομα. Έτσι σταθήκαμε δίπλα της νοητά όταν αυτή αποφάσισε όχι μόνο να παλέψει αλλά και να αφυπνίσει όλους του Έλληνες. Η ιστορία της συγκλονίζει και αυτά που την περιέβαλαν μόνο οργή μπορούν να προκαλούν. Μας ξεσκόνισε από τη λήθη τις λέξεις που μαστίζουν το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Ελλάδας. Γραφειοκρατία, Φακελάκι…
Η Αμαλία Καλυβίνου από τα οκτώ της χρόνια ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλοήθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα. Στα επόμενα 5 χρόνια θα παλέψει όχι μόνο με τις χημειοθεραπείες αλλά και με ένα εθνικό σύστημα υγείας που στιγματίζεται από τη γραφειοκρατία και το φακελάκι.
Καταγράφει τις εμπειρίες της μέσα από το δικό της blog και καταγγέλλει επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει επαινώντας όμως παράλληλα και αυτούς που την βοήθησαν πραγματικά. Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών
Ζήτησε τα αυτονόητα και συνάντησε το ακατανόητο και την αδιαφορία του ελληνικού κράτους. Κατάφερε όμως να μας δώσει μια γροθιά στο στομάχι και να μας βγάλει από το λήθαργο της ρουτίνας και της καθημερινότητάς μας θυμίζοντας μας πόσο πολύ αφεθήκαμε στον εγωισμό και την αδιαφορία μας. Έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης και καλό θα ήταν να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας.
Καλό ταξίδι, Αμαλία!