Μία σου και μία μου…

Πολλές φορές δεν χρειάζεται να πεις και πολλά. Απλά βλέπεις τα γεγονότα. Και σκέφτεσαι πως αυτή η μέρα γράφεται από αυτή τη στιγμή στην ιστορία. Συνήθως μέσα από αυτό το βήμα που λέγεται blog, αποφεύγω να σχολιάζω ειδήσεις. Το κάνω σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Μόνο που όσο κι αν προσπάθησα να βρω έστω κάποιες λέξεις να περιγράψω τη συγκεκριμένη φωτογραφία, βρήκα την ελληνική γλώσσα μπροστά της φτωχική.
Η κατεδάφιση του τοίχου της οδού Λήδρας αποτελούσε ένα σημείο κατατεθέν της Λευκωσίας. Απ’ αυτό το σημείο περάσαμε κάποτε βιαστικά όταν ήμασταν δημοτικό να δούμε το φαντάρο που στέκει και να νιώσουμε την ανάσα του εχθρού. Το επισκεφτήκαμε κι όταν ήμασταν γυμνάσιο και υπογράψαμε στο βιβλίο διαμαρτυρίας. Το φέραμε στο μυαλό μας συνειδητά πλέον όταν ήμασταν λύκειο και γράφαμε για κατοχή στα δεφτέρια των εκθέσεων. Το προσπεράσαμε αδιάφοροι όταν περπατούσαμε τη Λήδρας για ψώνια και θέλαμε να περπατήσουμε και την Ονασαγόρου ψάχνοντας για τζιν και μπλούζες. Νιώσαμε περίεργα γι’ αυτόν όταν φαντάροι πλέον υπηρετούσαμε μακριά από τα φυλάκια. Φέραμε τους φιλοξενούμενούς μας από το εξωτερικό να δούνε τη «μόνη μοιρασμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης»
Δεν είναι ένας τοίχος που χωρίζει δύο κοινότητες. Δεν περίμεναν να κατεδαφιστεί για να επικοινωνήσουν οι δύο πλευρές. Άλλωστε το έχουν κάνει με το άνοιγμα των συνόρων στο βαθμό που το επιτρέπει η κατοχή και ο τουρκικός στρατός. Όλοι το ξέραμε πως ο τοίχος δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τούβλα και τσιμέντο. Που θύμιζε την κατοχή. Και τώρα που κατεδαφίστηκε δεν ξέρουμε αν ήταν μια κίνηση εντυπωσιασμού ή καλής θέλησης από την κυβέρνηση όπως έλεγαν για τη γέφυρα που έκτισαν οι «απέναντι» και μετά την μετακίνησαν. Είναι σίγουρα μια κίνηση στο παιχνίδι «μία σου και μία μου» που δεν ξέρουμε μέχρι που θα φτάσει. Ελπίζουμε μόνο να ‘χει αίσιο τέλος.