Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως…

ή όπως το λέει ο απλός λαός στη σημερινή εποχή «τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου». Ο λόγος για το video που προβλήθηκε στην έκθεση Art Athina και προκάλεσε σάλο καθώς και τη σύλληψη του γενικού διευθυντή σύγχρονης τέχνης. Το ίδιο σκηνικό με εκπροσώπους ακροδεξιών θρησκευτικών κομμάτων που παρελαύνουν από κάθε λογής τηλεοπτική συζήτηση για το συγκεκριμένο θέμα.
Η διαφορά του έργου στο Outlook με το συγκεκριμένο έργο στην Art Athina είναι πως μεγαλώσαμε, κοντεύουν ν’ ασπρίσουν τα μαλλιά μας και μυαλό δεν λέμε να βάλουμε. Και στη μια περίπτωση και στην άλλη το θέμα δεν είναι η τέχνη και τα όρια της. Το θέμα είναι η λογοκρισία που βλάπτει για ακόμη μια φορά τη δημοκρατία.
Η λογοκρισία στην τέχνη είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα πως η τέχνη αποτελεί αυτόνομο θεσμό που πρέπει να κρατηθεί μακριά απ’ τους υπόλοιπους θεσμούς, που δημιουργούν μια εμμονή στο κατεστημένο, μη επιτρέποντας την ανανέωση ή την αλλαγή, στο πέρασμα του χρόνου, όπως η θρησκεία. Η τέχνη έδωσε αγώνες για να κρατηθεί μακριά απ’ την εκκλησία και το κράτος. Πολλές φορές αναγκαζόμενη, επιστρέφει ικέτης στα πόδια του κράτους για να επιβιώσει. Η επιστροφή αυτή, οδηγεί στην παγίδα της λογοκρισίας, πληρώνοντας έτσι τις συνέπειες.
Το κράτος, υπό την πίεση της Εκκλησίας, επιδεικνύει τις υποχωρητικές αρχοντοχωριάτικες νοοτροπίες του κι έτσι με την πρώτη αντίδραση που δημιουργείται, γίνεται πιόνι του τηλεοπτικού κατεστημένου, επιτρέποντας στην τηλεόραση να καθοδηγεί τα πάντα στη ζωή μας.
Και χάρη στην τηλεόραση των εύκολων εντυπώσεων, που για να τις εξασφαλίσει συντηρεί κλειστοφοβικό κλίμα, όπου οτιδήποτε μοιάζει να υπερβαίνει τα μικρά συντηρητικά όρια του οικογενειάρχη του καναπέ χρίζεται αιρετικό, οι ιδεολογικές απόψεις του μικρού πολιτικού κόμματος, επιβάλλονται ως αισθητικό κριτήριο για το περιεχόμενο ενός έργου. Μόνο που η ουσία δεν είναι το έργο αυτό καθ’ αυτό αλλά η άποψη ενός κόμματος που επηρεάζει τις άλλες πολιτικές αντιλήψεις με τα τριτοκοσμικά του πιστεύω συντηρώντας ταυτόχρονα και τη λογοκρισία.
Όσον αφορά την ίδια την τέχνη, οποιαδήποτε παρέμβαση έγινε είτε από κόμματα είτε από άλλους φορείς σε όλα τα χρόνια της ανθρωπότητας μόνο θετικά αποτελέσματα δεν είχε. Γιατί η τέχνη δεν αποτελεί προνόμιο κανενός. Και δεν επιβάλλεται σε κανένα. Στο κάτω-κάτω της γραφής δεν μας έχει ανάγκη, εμείς την έχουμε.