Σχεδόν ένας μήνας…

Πέρασε αρκετός καιρός απ’ τη τελευταία φορά που ένιωσα την ανάγκη να πω 2 -3 κουβέντες με το ημερολόγιό μου. Από το τελευταίο κείμενο μέχρι σήμερα έχουν συμβεί αρκετά πράγματα. Όχι μόνο στον γράφοντα αλλά και στην επικαιρότητα, στον κόσμο γενικότερα. Παρόλο που θέλω να το παίζω εκκολαπτόμενος δημοσιογράφος, νομίζω πως όσο έχω την ελευθερία του blogging, αφού δεν είμαι ειδικός να αφήνω τα γεγονότα απλώς να συμβαίνουν χωρίς σχολιασμό. Δεν υπάρχει λόγος άμα δεν είσαι ειδικός, άμα δεν έχεις ζήσει τα γεγονότα να τα σχολιάζεις. Τα αφήνεις απλά να συμβούν, και κρατάς μέσα σου όσα αγγίζουν τις ευαίσθητες λεπτές αυτές γραμμές που χωρίζουν τη ζωή σε πραγματικό και φανταστικό.
Ως εδώ! Ακόμη κι αυτό το σχόλιό μου, περιττεύει στα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Γίνεται ένα με τη πολυλογία των δημοσιογράφων και των ειδικών που παρελαύνουν από τις τηλεοράσεις με περισσή ευκολία μιλώντας για πληγές και για ανθρώπους που δεν τους χρειάζεται ο σχολιασμός. Κόντρα λοιπόν στην βαβούρα και στη σαβούρα επιλέγω τη σιωπή! Αυτή την υπέροχη και συνάμα σπάνια λέξη που λείπει από τη σημερινή εποχή. Σιωπή λοιπόν, γιατί η μαγεία της κρύβει όσα λόγια θέλουμε να πούμε. Γιατί επιλέγοντάς την, απλά δεν χάνεις το μέτρο και ξέρεις πότε πρέπει να μιλήσεις κρατώντας μέσα σου όσα πρέπει...

Στο επανειδείν...