anafandon

Name:
Location: Αθήνα, Greece

Αναζήτησα το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου (όπως εγώ το φαντάζομαι) και το βρήκα στο blog! So simple! Αυτά! Δεν χρειάζονται περισσότερα...

Tuesday, March 28, 2006

Aν(ν)άθεμά τα πάντα (everything)!

Ντεζαβού χωρίς Παπαρίζου! Κάπως έτσι μοιάζουν όλα τα τηλεοπτικά παράθυρα και οι στήλες των εφημερίδων που ασχολούνται με τη Eurovision. Μόνο που αυτή τη φορά το θέμα εμπλουτίστηκε με πιο πολλή σάλτσα κριτικής, λόγω του ότι αφενός ο 51ος διαγωνισμός τραγουδιού Eurovision διοργανώνεται στην Ελλάδα, που αυτό σε ευρώ κοστίζει 12 εκατομμύρια ευρώ σε έξοδα και 13 εκατομμύρια ευρώ σε έσοδα, σύμφωνα πάντα με τους προϋπολογισμούς της ΕΡΤ και αφετέρου, μια ελληνίδα «σταρ» μας έκανε τη χάρη να μας εκπροσωπήσει και πρέπει να της χρωστάμε και χάρη.
Είναι η Γιουροβίζιον ένα πανηγυράκι; Κάνει καλά η Ελλάδα που διοργανώνει ένα τέτοιο διαγωνισμό; Χαλάει το prestige (μην ξεχνάμε και τα ελληνικά μας!) της Ελλάδας διοργανώνοντας ένα πανηγυράκι; Ζούμε Αννα για να σ’ ακούμε; Τόσα καυτά ερωτήματα πως να τα απαντήσει ένας λαός; Πως να βγει από αυτά τα διλήμματα που ταλανίζουν την καθημερινότητα του ελληνα φορολογούμενου πολιτη; (ούτε ο Χίος δεν τα λέει με τέτοιο πάθος!) Μόνο μια λύση υπάρχει τελικά για να βγει ο ελλην από αυτά τα προβλήματα! Να κλείσει την τηλεόραση!
Είναι αλήθεια πως ο διαγωνισμός ποτέ δεν ήταν ένα πολιτιστικό γεγονός. Ηταν πάντα ένας αχταρμάς τραγουδιών από διάφορες χώρες που ζητούσαν μια βραδιά να συναντηθούν μεταξύ τους για να ενώσουν, όχι την κουλτούρα τους, αλλά τη διάθεσή τους να ξεδώσουν από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Αν και ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, αφέθηκε στην εποχή των φαστ φουντ και του αναλώσιμου τραγουδιού και κατέληξε σε ένα τηλεοπτικό show της μιας βραδιάς. Ο διαγωνισμός έχει όλα τα στοιχεία που περιέχει ένα τηλεοπτικό προϊόν, που μπορεί να τον καταστήσει δημοφιλή: εντυπωσιακά σκηνικά, τραγούδι συνοδευόμενο από τα απαραίτητα χορευτικά με έξυπνα τρικ, κόσμος που χειροκροτεί και επευφημεί τους τραγουδιστές.
Αλλά, παρ’ όλα αυτά, είναι αλήθεια πως ποτέ καμμιά χώρα δεν είδε το διαγωνισμό σαν πολιτιστικό γεγονός, αλλά σαν ένα τρόπο προβολής και διαφήμισης της χώρας τους. Πρόσφατο παράδειγμα η Τουρκία, η οποία εκμεταλλεύτηκε δεόντως το διαγωνισμό για να προβάλει τα αξιοθέατά της. Επίσπευσε ακόμα και τον Υπουργό Τουρισμού που ακολουθούσε την τότε εκπρόσωπο της Σερτάμπ, για να δείξει πόσο φιλόξενη είναι η Τουρκία και πως αξίζει να την επισκεπτούμε.
Στην Ελλάδα όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Κατηγορούμε ένα διαγωνισμό που αν μη τι άλλο θα μας ωφελήσει από τουριστικής πλευράς. Εξάλλου ότι προβάλλει την Ελλάδα θα πρέπει να μας χαροποιεί παρά να το απωθούμε. Γκρινιάζουμε για ακόμη μια φορά συγχέοντας τη Γιουροβίζιον με τον πολιτισμό και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Όπως ο, κατά τα άλλα πολύ καλός αρθρογράφος, Ι. Κ. Πρετεντέρης στο Βήμα της Κυριακής (25-26/03/2006), που κάνει λόγο για «αντιφατική και μπερδεμένη κοινωνία της απόλυτης απολαβής και της ελάχιστης προσπάθειας που πορεύεται υπεροπτική και ανασφαλής, ψοφοδεής και υπερφίαλη, βολεμένη και ατίθαση, πεπεισμένη ότι όλοι της χρωστούν αλλά αυτή δεν χρωστάει τίποτε και σε κανένα».
Δεν είναι όμως αυτή η πραγματικότητα της Ελλάδας, όσο κι αν θέλουν να την παρουσιάζουν μερικοί καλοθελητές. Ο Ελληνας ξέρει πως να συμπεριφερθεί σε ανάλογες περιπτώσεις, έχει καταλάβει προ πολλού τι εστί Γιουροβίζιον και πως δεν έχει καμμία σχέση με πολιτισμό και έχει μάθει πως η οποιαδήποτε σύγχυση πολιτισμού και εμπορευματοποίησης είναι που οδηγεί στη λάθος άποψη. Μπορεί να έπεσε απλά στο λήθαργο και να άφησε να τον παρασύρουν οι απόψεις των διάφορων καλοθελητών που έχουν τον τρόπο να τον κάνουν να αμφισβητεί το καθετί, ωστόσο σίγουρα οι αιφνίδιες αφυπνίσεις που κατά καιρούς υπεισέρχεται, αποδεικνύουν πως έχει το γνώθις αυτόν για τα διάφορα γεγονότα.
Εξάλλου, ίσως αυτές οι αντίθετες απόψεις και όλη αυτή η γκρίνια, από περιέργεια και μόνο, να τον κάνουν να τα παρακολουθεί γιατί δεν τον άφησαν να εκφράσει τη δική του άποψη. Λέτε τελικά η Βίσση νάναι προφήτης με τα λόγια του τραγουδιού; I’m still in love, with everything I hate…???
from Mike S.

Monday, March 13, 2006

Υποκρισία

Ο θάνατος του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς άφησε αδιάφορους τους Σέρβους. Ο άνθρωπος που χαρακτηρίστηκε εγκληματίας πολέμου και σύρθηκε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, με τις κατηγορίες της γενοκτονίας και των εγκλημάτων κατά τις ανθρωπότητας, έφυγε χωρίς να ακούσει τις κατηγορίες, χωρίς να ολοκληρωθεί το δικαστήριο που κατέληξε σε φιάσκο.
Τον άνθρωπο Σλόμπονταν έκριναν οι δικαστές, οι ισχυροί που θέλησαν να ορίσουν τον κόσμο με τα δικά τους κριτήρια. Είναι αυτοί, που έφτιαξαν ένα δικαστήριο να κρίνει τον άνθρωπο ως έκφραση του απόλυτου κακού χωρίς να του αναγνωριστούν πολιτικές αιτιολογήσεις. Κι αυτό, έγινε από αυτούς που δεν αντιμετώπισαν ούτε θα αντιμετωπίσουν ποτέ καμμία κατηγορία για σωρεία εγκλημάτων σε κανένα διεθνές δικαστήριο για τις πράξεις και τις αδικίες τους.
Γι αυτό και η δίκη δεν θα τελειώσει ποτέ. Γιατί ποτέ δεν καταδικάζει κανείς αυτόν που καταδικάστηκε με τα δικά τους «νόμιμα» μέσα. Γιατί το τέλος ενός δικαστηρίου που θα είχε την καταδίκη του Μιλόσεβιτς, θα ήταν η αρχή μιας καταδίκης πολλών από αυτών των δήθεν που υπέπεσαν σε παρόμοια εγκλήματα.
Γιατί ο κόσμος το ‘χε τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι, κατά την λαϊκή ρήση, πως η δίκη θα κρατούσε όσο χρειαστεί μέχρι ο ίδιος ή να ακολουθήσει την παράδοση της οικογενείας που τους θέλει αυτόχειρες (οι γονείς του αυτοκτόνησαν), ή να πεθάνει από φυσικό θάνατο. Μόνο που με αυτό τον τρόπο αποδεικνύεται η αδυναμία ενός δικαστηρίου που θέλει να λέγεται διεθνές.
Τον πολιτικό Μιλόσεβιτς αφήνουμε όλοι να τον κρίνει η Ιστορία. Θα αφήσουμε όμως να κρίνει η Ιστορία και αυτούς που υπέπεσαν στην παγίδα που οι ίδιοι έφτιαξαν: έκριναν έναν άνθρωπο χωρίς να κρίνουν τους ίδιους τους τους εαυτούς. Μόνο που δυστυχώς η υποκρισία δεν μπορεί να γίνει θεμιτό μέσο σε κανένα δικαστήριο.
from Mike S.

Monday, March 06, 2006

Ασφυξία

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα δεν σκέφτηκα να σου γράψω κάτι γιατί δεν άφησα τις σκέψεις να παιδεύσουν το μυαλό μου. Αφέθηκα στην καθημερινότητα και κλείστηκα στο σπίτι μπροστά σ’ ένα κουτί που κάποιοι το είπαν τηλεόραση. Αναζητώντας κάτι ενδιαφέρον, μέσα από την πιο αγαπημένη συνήθεια όλων των τηλεορασάκιδων, το ζάπινγκ, σταμάτησα σ’ ένα απ’ αυτά τα ριαλιτοπαίχνιδα τύπου τάλεντ σόου (λέγε με και ακαδημία).
Νέοι άνθρωποι που έκλεισαν τα όνειρά τους σ’ ένα σπίτι ψάχνοντας λίγη απ’ τη διασημότητα των λεγόμενων σταρ. Αναλώσιμα προϊόντα που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του κάθε χαλίφη σταρ, διεκδικώντας μια θέση δίπλα στα γαρύφαλλα και τα λαϊκά άσματα. Είναι αυτοί, που παζαρεύονται τα ονόματά τους να φιγουράρουν στο μέλλον δίπλα σ’ αυτά της Βίσση, της Βανδή, της Κοκκίνου, της Πέγκυ Ζήνα.
Και γιατί όχι; Αν αυτά είναι τα όνειρά τους γιατί να μην παλέψουν γι’ αυτά; Αλλωστε στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε ο κόσμος αρέσκεται στο να ακούει (μάλλον να βλέπει) καινούρια πρόσωπα. Κι αν υπάρχει πιο εύκολος δρόμος ας τον διαλέξουν. Ας μην ξεχνάμε πως ζούμε στην εποχή των φαστ φουντ Δικαίωμά τους. Οπως δικαίωμά τους και επιλογή τους είναι να εκτίθενται 24 (έστω 23) ώρες το 24ωρο μπροστά απ’ τις κάμερες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται συζήτηση για τα ριάλιτι και κατά πόσο επηρεάζεται η ζωή των συμμετεχόντων στην μετά ριάλιτι τους ζωή. Γιατί μάθαμε να ξεχωρίζουμε πλέον τους ανθρώπους σε Π.Ρ. και Μ.Ρ. εποχή όπου προ ριάλιτι ήταν άγνωστοι και μετά ριάλιτι έγιναν γνωστοί, αναζητώντας τον τρόπο που θα τους φέρει πάλι κοντά στα φώτα της δημοσιότητας.
Από το πρώτο ριάλιτι που μεταδόθηκε στην Ελλάδα πολλοί μίλησαν για τις συνέπειες της συμμετοχής ενός ανθρώπου σε ένα ριάλιτι. Ομως εδώ δεν θα αναφερθούμε στο θέμα αυτό. Άλλωστε αναλώθηκαν πολλοί τόνοι μελανιού στις εφημερίδες για το θέμα αυτό. Αυτό όμως που δεν έχει λεχθεί ποτέ είναι το πως μπορούν νέοι άνθρωποι να καταπιέζουν έτσι τα όνειρά τους; Πως με μια απόφαση, απ’ τη μια μέρα στην άλλη, κλείνονται σε μια «κατοικία» -τρόπος του λέγειν, γιατί η λέξη προέρχεται από το κατά και οίκος, που πάει να πει μεταξύ άλλων και οικογένεια- αφήνοντας πίσω αγαπημένα πρόσωπα και αυτό που οι άλλοι ονόμασαν ζωή;
Κι αν αυτή η άποψη ακούγεται πουριτανή γιατί δεν λέγεται ασφυξία η καταπίεση των ονείρων; Αλοίμονο λοιπόν σ’ αυτούς που άφησαν τέσσερις τοίχους να ορίζουν τα όνειρά τους. Αν αυτό είναι η πραγματοποίηση των ονείρων καλύτερα να ξανακλειστώ στο σπίτι μου. Αν μη τι άλλο έτσι συμβαδίζω με τους υπολοίπους...
from Mike S.