Η παιδεία, η κοινωνία και ένα WC!

   Η μέρα που ξημερώνει (27/2) είναι κρίσιμη για την παιδεία, καθώς αρχίζει η συζήτηση στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής του νόμου-πλαισίου. Για το θέμα έχουν ακουστεί πολλά γι’ αυτό και δεν πρόκειται το κείμενο αυτό να προσθέσει άλλη μια άποψη, η οποία δεν έχει να προσφέρει τίποτα περισσότερο στα όσα έχουν ακουστεί.

   Η αναθεώρηση του άρθρου 16 θεωρείται σχεδόν βέβαιη αφού έχουν μπει όλα στην τελική ευθεία. Έστω κι αν κινδυνεύει να χαθεί η εξεταστική ενδεχομένως και το εξάμηνο. Έστω κι αν δεν φτάνουν οι χιλιάδες φοιτητές που διαδηλώνουν κάθε βδομάδα στους δρόμους. Αλλά στην τελική ποιος νοιάστηκε για τους φοιτητές; Μια μειοψηφία είναι στο σύνολο του πληθυσμού κι όταν στην πλειοψηφία επιβάλλεις με όλα τα μέσα την άποψή σου τότε όχι απλώς τη συμμερίζεται, αλλά την υποστηρίζει ενθέρμως.

   Εξάλλου οι πολιτικοί δεν είναι για να ακούνε τα αιτήματά και τα δίκαια των πολιτών. Είναι απλά για να τους ψηφίζεις, να κάνουν τα στραβά μάτια όταν θέλουμε να βολέψουμε το παιδί μας και να τους λες και ευχαριστώ. Δυστυχώς ή ευτυχώς σ’ αυτή την κοινωνία ζούμε. Σκατά στα μούτρα μας; Στα μούτρα τους; Δεν ξέρω. Είτε το ένα ισχύει είτε το άλλο… τα ίδια σκατά είναι!

Η δική μου πεντάδα…

Αυτό είναι ένα παιχνίδι των bloggers του τύπου -ας γνωριστούμε καλύτερα- όπου ο κάθε blogger γράφει 5 πράγματα για τον εαυτό του που δεν γνωρίζουν οι άλλοι και μετά δίνει πάσα σε άλλους 5 δημιουργώντας έτσι μια αλυσίδα...
Το βρήκα άκρως ψωνίστικο και εγωιστικό γι’ αυτό και θα παίξω και γω!
Ευχαριστώ τη nikolia που μου έδωσε τη χαρά να παλινδρομήσω και επειδή προ αμνημονεύτων χρόνων, ως πιτσιρικάς, δεν χάλαγα ποτέ τα παιχνίδια, έχουμε και λέμε…

1.  Λένε πως είμαι «καλό παιδί» αλλά όσοι το χουν πει έχουν δει μόνο φωτογραφία μου.
2.  Μ’ αρέσει η κόκα κόλα μάλλον γιατί η πρώτη της λέξη είναι εκστασιακή…
3.  Μιλάω πολύ έως καθόλου. Μην τύχει και σε γνωρίσω. Την έβαψες!
4.  Έχω γράψει ένα θεατρικό μονόπρακτο το οποίο αποκήρυξα όταν απαρνήθηκα τη χωριάτικη καταγωγή μου γιατί ήταν γραμμένο στην κυπριακή διάλεκτο :)
5.  Μου απομένουν 14 από τα 15 λεπτά δημοσιότητας που μου αναλογούν αφού το ένα λεπτό το σπατάλησα χορεύοντας σε τηλεοπτική εκπομπή…

Και επειδή είμαι μια διχασμένη προσωπικότητα που βαδίζει ανάμεσα στο σοβαρό και στο χαλαρό είπα να χρησιμοποιήσω και το έτερον μου πρόσωπο και να γράψω και 5 αλήθειες…

1.  Τα δάκτυλα των χεριών μου αρκούν για να μετρήσω τους φίλους μου.
2.  Έχει χαραχτεί στο μυαλό μου μια σχέση που μπορεί να κράτησε λίγο αλλά ήταν ουσιαστική. Ας όψεται Αυτός που καθορίζει τα πάντα για μας.
3.  Αγαπώ τόσο πολύ τους φίλους μου όσο αγαπάω και τη μοναξιά μου, τον εγκλεισμό μου γιατί και τα δύο τα χω ανάγκη.
4.  Απεχθάνομαι το ψέμα από τότε που ένα δικό μου πλήγωσε τους δικούς μου ανθρώπους.
5.  Δύστροπος σαν χαρακτήρας και αρκετά ισχυρογνώμων γεγονός που το πλήρωσα αρκετές φορές!

Έτσι τώρα σαν καλό παιδάκι θα παραδώσω τη σκυτάλη σε άλλους 5…

suffocation1  (γιατί η ζωή του είναι γεμάτη από πεντάδες!)
enteka  (γιατί αφού είναι έντεκα θα γράψει δύο πεντάδες συν ένα!)
Radio Live FM  (γιατί το χει ανάγκη να γράψει κάτι προσωπικό ειδικά αυτή την περίοδο)
en-topos  (γιατί έχω περιέργεια να μάθω ποιος είναι...)
prosopoplastiki  (έτσι γιατί μπορεί να μην έχει posts αλλά να μάθει να βάζει)

Ήθελα να προσκαλέσω και τις Δήμητρα Ματσούκα, Τζένιφερ Λόπεζ, Τζένιφερ Άνιστον για να βάλουν στην πεντάδα τους τις προσωπικές τους εμπειρίες μαζί μου αλλά τι να κάνω που πρέπει να διαλέξω μόνο 5!!

Real life…

Αφήνεσαι πάλι να σε παρασύρει το κύμα και σε ξεβράζει πάλι στη στεριά. Νεκρό ή ζωντανό δεν έχει καμία σημασία. Η ουσία είναι να φύγεις. Χωρίς επιστροφή. Κι αν δεν τα καταφέρεις τουλάχιστον θα πεις πως προσπάθησες. Χωρίς να ψάξεις την Ιθάκη. Και γιατί να την ψάξεις; Και πως; Περπατώντας; Και που; Στην Εθνική Οδό; Είναι επικίνδυνα τα ταξίδια στις μέρες μας. Κι αν πάρεις συγκοινωνία; Πρέπει να βάλεις λέει προορισμό. Γιατί πρέπει να ξέρεις πάντα που πας; Κι αν δεν μου αρέσει εκεί που πάω;
Θα βρω τη δύναμη να φύγω. Θα βάψω σε χρώμα μελαγχολικό το είναι μου και ίσως κάποτε βρω το κουράγιο να το κάνω. Χωρίς αναστολές. Απλά θα περιμένω την ώρα που θα νιώσω έτοιμος. Και μετά θα φύγω. Κι άμα δεν έρθει εκείνη η ώρα; Κι αν δεν βρω τη δύναμη; Έστω! Θα βγω στο μπαλκόνι. Τι σκατά; Μια λέξη είναι. Μια λέξη με 5 γράμματα. Δεν μπορώ να τη φωνάξω; Φ-Ε-Υ-Γ-Ω!
Μετά απλά θα ξαναμπώ στο γκρίζο δωμάτιο κλείνοντας της κατάμουτρα την πόρτα. Θα κλείσω τις κουρτίνες και θα περιμένω την επόμενη μέρα γιατί εδώ ...είναι real life!

Αυτό το κείμενο δεν έχει τίτλο! Δεν του χρειάζεται!

- Τρία ολόκληρα χρόνια σε περίμενα και συ ήρθες τώρα. Την πιο ακατάλληλη στιγμή. Τώρα που το χωριό έγινε χωριουδάκι. Τώρα που έκλεισα το παρελθόν σε χαρτοκιβώτια και σχοινί. Για να μπουν όλα μαζί στο χρονοντούλαπο. Μην τα ξεσκονίζεις. Δεν κάνει. Άστα να χουμε τη γλύκα της ανάμνησης.
- Δεν το άντεξα. Ήταν αυτό που μου έλειπε. Κι όμως δεν το άντεξα. Γιατί θα το ζήσω ξανά. Και ξανά. Και θα καταλήξει με μένα. Τίποτα όμως δεν ήταν το ίδιο. Γιατί το χω συνδέσει μαζί σου. Χωριό; Ποιο χωριό; Αυτή η μεγαλούπολη; Μα αυτοί κοιτούν ο ένας τον άλλον κάθε μέρα κι ούτε μια καλημέρα δεν ανταλλάζουν μεταξύ τους. Μάλλον επειδή είναι απ’ τον Θεό. Κι αυτοί είναι αλλόθρησκοι.
Φλυαρώ! Χωρίς όμως να ψάξω δικαιολογία. Δεν θα το κάνω. Απλά κάτι καινούριο αρχίζει για σένα. Θα ‘ρθει και για μένα. Το ξέρω. Ζήσε το πριν να σε προλάβουν οι άλλοι. Κι ας τους να λένε. Οι ουρανοί είναι για τους λίγους. Στο πρώτο σύννεφο περίμενε με φίλε…